تحقیق در مورد تاثیر تبلیغات فرهنگی در ورزش

بخشهایی از متن:

در جامعه ما فضای حاكم بر ورزش به گونه ای است كه آنچه بیشتر در ذهن نقش می بندد بعد قهرمانی آن است. توجه بیش از اندازه به كسب مدال و مقام و از طریق آن دستیابی به ثروت، شهرت و اعتبار اجتماعی منجر به اندیشه ماكیاولیسم ورزشی خواهد شد.

در سال های اولیه پس از انقلاب به جنبه حرفه ای ورزش توجه زیادتری می شد و ورزش قهرمانی تقریباً ازدستور كار خارج شده و قهرمان پروری محكوم گردید. رویكرد ورزش حرفه ای مقامات ورزش كشور را بر آن داشت تا اعلام كنند: «ورزش باید در جهتی سوق داده شود كه ورزش قهرمانی نتیجه و ثمره ورزش حرفه ای باشد» . اما در سال های اخیر توجه به ورزش قهرمانی بیش از هر چیز، نشان دهنده افراط و تفریطی است كه در عرصه ورزش دچار آن شده ایم و هنوز هم بیشترین تبلیغات در جهت ورزش قهرمانی به كار می رود و برنامه مشخصی برای عمومی كردن ورزش اجرا نشده است.
فرهنگ ورزش حرفه ای در بین اقشار مختلف جامعه نیاز به آموزش دارد. در این راستا نقش دولت، رسانه های گروهی و متولی اصلی ورزش كشور یعنی سازمان تربیت بدنی نمود بیشتری پیدا می كند. نگاهی به تأثیر ورزش بر سلامتی جسمانی و روانی و میزان شركت افراد در دیگر كشورها نشان از اهمیت آن در زندگی روزمره دارد.

...

ورزش حرفه ای ذاتاً درآمدزا نیست، در نتیجه دولت ها باید با سیاست های حمایتی برای گسترش آن اقدام كنند. ایجاد تعادل بین ورزش حرفه ای و قهرمانی و نیز نقش دولت در قانون گذاری و توسعه ورزش از چالش های مشترك فراروی دولت ها به شمار می رود. آنچه بیش از همه مشخص است دخالت فزاینده دولت ها در عرصه ورزش برای فراهم نمودن امكانات و اجرا یا هماهنگ كردن فعالیت هاست. حضور زنان، معلولان و افراد مسن در عرصه ورزش، نتیجه دخالت دولت ها و مدیریت آنها بر ورزش است. البته این دخالت ضرورت یك هماهنگی را بیان می كند. اما آنچه مهم است حمایت دولت به عنوان نماینده افكار عمومی از ورزش حرفه ای است. ورزش قهرمانی و حرفه ای به طور افراطی آن می تواند منجر به توسعه ناسیونالیسم تولید شود. ایشبرگ ناسیونالیسم تولید را با ورزش قهرمانی مرتبط ساخته و ادعا می كند كه در صورت غلبه این تفكر، كشور به عنوان واحد اقتصادی تلقی می شود كه با سایر كشورها برای كسب سود بیشتر در رقابت است.

سیاستگذاری در زمینه رشد و توسعه ورزش:

یكی از راه های تدوین اهداف سازمان های ورزشی توجه به سطوح مشاركتی افراد است. میزان مشاركت افراد در سطوح مختلف ورزشی بر اهداف و سیاست های یك سازمان اثرگذار است. شناسایی سطوح مشترك در ورزش به تشكیل سازمان های ورزشی متناسب با هر سطح كمك می كند. علاوه بر این در اهمیت و اولویت بندی اهداف برنامه های ورزشی مفید است. سطوح مشاركت فعال ورزش در جامعه را می توان به سطح ورزش تربیتی و آموزشی، ورزش غیررسمی و حرفه ای، ورزش قهرمانی و ورزش حرفه ای تقسیم بندی نمود. هرم توزیع نشان می دهد كه میزان مشاركت فعال افراد در سطوح تربیتی و حرفه ای بیشتر از ورزش قهرمانی و حرفه ای است. از سویی بیانگر این موضوع است كه برای رشد ورزش حرفه ای و قهرمانی لازم است تا بستر آن یعنی ورزش حرفه ای توسعه یابد.