مقاله پست مدرنیسم و تلویزیون

بخشهایی از متن:

ارتباط پست مدرن و تلویزیون

بارزترین منتقد پست مدرنیسم فلسفی یورگن هابرماس است. هابرماس در كتاب «گفتمان فلسفی مدرنیته» هابرماس ۱۹۶۸، با پست مدرنیسم فلسفی در سطح جامعه و «كنش ارتباطی» مقابله می كند. او در مقابل پست مدرنیست ها از مفهوم سوژه در مقام آگاهی یا یك نفس خودبنیاد دفاع نمی كند بلكه در برابر استراتژی های پیشرو و آزمونگرانه آنها از خرد استدلالی در ارتباطات بین الاذهانی حمایت می كند. به عنوان مثال او مدعی است كه نیچه، هایدگر، دریدا و فوكو با بهره وری از مفاهیم و روش های قابل كاربرد به واسطه خرد مدرن، در نقد مدرنیسم دچار تناقض عملیاتی می شوند. او دیونیزگرایی نیچه را به مثابه علامتی ترمیمی و جبران كننده برای فقدان هم پیوندی در فرهنگ غربی كه در ادوار پیشامدرن توسط مذهب ایجاد شده است مورد انتقاد قرار می دهد. افزون بر آن به زعم هابرماس احساس نیچه در مورد وجود دیونیسم جدید در هنر مدرن، بر اساس یك مدرنیسم زیباشناختی است كه در آن هنر، قدرت نقادانه اش را به سبب جداسازی خود از ارزش های علمی و اخلاقی كسب می كند. این تفكیك از مجرای روشنگری مدرن حاصل شده است و منجر به زوال همبستگی انداموار می شود كه نیچه در تلاش بود تا آن را از طریق خود هنر بازگرداند.

...

 ژان بودریار، گرچه ترجیح می دهد هیچ سابقه و شرح حالی از خود نداشته باشد ولی قطعاً در سال 1929 در رایمز (Rama) متولد شد. با وجود آن كه اجداد وی  كشاورز بودند، لیكن والدین او به زندگی شهری و مشاغل دولتی روی آورده بودند. وی هیچگاه نتوانست پست دانشگاهی یا موقعیت آكادمیك ثابت و دایمی برای خود دست و پا كند. در سال 1966 به اتفاق هانری له فور ضد ساختارگرا، در فتانژ N a Nt فرانسه رساله ای را در جامعه شناسی به پایان برد. بعدها به همكاری با رولان بارت پرداخت و در سال 1969 مقاله مهمی دربارة « شی
( موضوع یا ابژه) و كاركرد نشانه در مفاهمه» نوشت. كتاب « نظم اشیاء (1968) وی بیانگر دیدگاههای رولان بارت در كتاب « نظام مد» است. نخستین نوشته های بودریار درباره كالوینو و دیگران همراه با ترجمه های آثاری از برتولت برشت و وایس(Weiss) در نشریه « عصر جدید» سارتر،  Lan  tempr Modenner   به چاپ رسید. یك دهه بعد نقدهای تندی درباره نظریه ارزش ماركس ازوی به چاپ رسید. برخلاف له فوز، بودریار ساختگرایی را رد نكرد، بلكه از وجهی دیگر به آن پرداخت. این امر به وی امكان داد تا به استفاده از مفاهیمی چون« نشانه»، «دال»، « مدلول» ، «نظام»، « تمایر»، «تفاوت» یا افتراق، محدودیت های تلاش ها و اقدامات ساختگرایی را، به ویژه آنجا كه تفكیك بین « واقعی» و « تخلیلی» مد نظر است، نشان می دهد ـ گفتمان، شماره یك ـ تابستان 77ـ فرانوگرایی و چالش های فلسفی معاصر دیویدئی . كوپر/ حسینعلی نوذری ـ ص 24.

...

ذكر مثالی در این مورد مربوط به بومیان آواره آمریكائی كه در ارودگاهی در مادیسون زندگی می كنند می باشد. بومیان از دیدن دسترنهای قدیمی بر صحنه تلویزیون لذت می برند، لذت آنها هنگام پیروزی سرخپوستان به اوج می رسد، مثلاً وقتی یك كاروان یا دلیجان را می گیرند اما وقتی نوبت به پیروزی سفید پوستان می رسد. تلویزیون را خاموش می كنند. تبادل ابتدایی استرالیا( رمبو) را به عنوان عضوی از طبقه پائین جامعه و كلیه سفید پوستان حاكم روایت می كنند( fisk.1982  ) و سیاه پوستان آمریكایی فیملهای مربوط به غرب وحشی را نه به عنوان پیشرفت و تمدن سفیدان بلكه به عنوان سند كشتن نسلهای سرخپوستان و مشابهی برای تاریخ سیاهان آمریكا روایت می كنند. ( (lipist. 1989
 

منبع دارد.