مقاله بررسی عمل آوری علوفه برای گاوداری گوشتی در 32 صفحه ورد قابل ویرایش 

تاكنون پیشرفتهای زیادی در زمینه تكنولوژی تولید و عمل ‌آوری علوفه و تغذیه گاوهای گوشتی با علوفه بدست آمده است. در واقع دورانی كه افزایش وزن دامها در طول بهار و تابستان به علت كمبود علوفه و تغذیه حیوان، با خوراك های كم ارزش، میل به علوفه پوسیده داخل مزرعه، علوفه های خشیب اطراف مزرعه علوفه های پس مانده و سایر فراورده های فرعی كشاورزی، در طول زمستان از دست می‌رفت، گذشت. در حال حاضر، سن و وزن كشتار دام كاهش یافته و یا تعداد زیادی از دامها، برای تامین گوشت مورد نیاز بازار، به طور دسته جمعی كشتار می شوند. ولی به هر حال مساله 10-15% كاهش در تعداد گاوهای شیری به خاطر بوجود آوردن توازن در مقدار تولید شیر در هر یك از كشورهای اروپایی غربی عمل شود، آنگاه بكارگیری نژاد حاشیه‌ی با تولید گوشت با مشكل روبرو شده و برای مقابله با آن باید بیشتر به روشهای پرورش گاو داشتی از نژاد گوشتی رو آورد، وزن دام را هنگام كشتار افزایش داد. در ضمن استفاده از نژادهایی مثل شاروله و لیموزین كه دیر به بلوغ جنسی رسیده و قادرند بدون افزایش سن با توانایی بالای افزایش  وزن روزانه، در یك ژریم غذایی مناسب، به وزن كشتار مطلوب با تجمع درصد چربی پایین‌تری در لاشه برسند، روش دیگری است كه می‌تواند مورد مطالعه قرار گیرد. علاوه بر این ، شواهد نشان می‌دهد كه اتخاذ تكنولوژی‌ای كه منتج به عملكرد فیزیكی در دام ( استفاده از علوفه ارزان تر و افزایش وزن بالاتر) شود سودمندتر از روش خرید و فروش تنهای دام است ( روشی كه توجه بیشتری به مساله قیمت خرید و افزایش دام كمتری به هزینه های تغذیه دام می‌كند) براین اساس هزینه های تغذیه ای پایین تر( كه در اثر استفاده كمتر از مواد متراكم حاصل گردید ) وزن زنده بالاتر دام در هنگام فروش دلیل اصلی بدست آوردن امتیاز بالاتر از متوسط جامعه در سه نمونه  از گاوداریهای موفق در انگلستان بوده است.

مهمترین اصل بیولوژیكی ، رسیدن حیوان در فاصله زمانی مشخص به وزن مناسب و قابل كشتار است برای داشتن افزایش وزن، قطعاً باید مصرف خوراك توسط دام از حالت نگهداری بیشتر باشد. روشهایی تولید گوشت گاو معمولاً با شرایط بیولوژیكی و اقتصادی دامداری ارتباط دارند و این روشها به بخشهایی كه معمولاً با سن  دام در موقع كشتار مرتبط است تقسیم می‌شوند. در بیشتر روشهای تولید گوشت، استفاده از علوفه ذخیره شده معمول است برای مثال، در مزارع پروار بندی ، تغذیه گوساله‌ها معمولاً‌با استفاده از سیلوی ذرت همراه با كنسانتره، متشكل از غلات و مكمل‌های پروتینی و مواد دیگر انجام می شود تا این حیوانات در سن 15 ماهگی كاملاً پروار شوند.

برای زمستان گذرانی برخی از دامها ، اغلب از علوفه خشك، نامرغوب و محصولات فرعی كشاورزی در تغذیه استفاده می‌شود. گوساله ای كه در سن 10-12 ماهگی زمستان گذرانی را شروع می‌كند به ندرت در سن كمتر از 2 سالگی به وزن مناسب كشتار خود می‌رسید.

نژادها برای مواد خوراكی :

نژاد ها و آمیخته ‌های نژادی تفاوتهای فاحشی از نظر اندازه ، جثه، مرحله رسیدن به بلوغ جسمی و خصوصیات مربوط به لاشه را از خود نشان می‌دهند. نژادهای بزرگ جثه مانند شاروله، سیمنتال وسات دان با سرعت بیشتری نسبت به نژادهای كوچك جثه مانند هرفورد، رشد كرده و بنابراین گوشت بیشتری در واحد زمان تولید می‌كند. به هر حال نژادهایی چون آبردین آنگوس، گالووی، دوون و هرفورد كه زود به بلوغ جسمی می‌رسند، نسبت به نژادهایی كه دیر به بلوغ جسمی می‌رسند، در شرایط تغذیه یكسان، با سرعت بیشتری  پروار می‌شوند. این در حالی است كه گروه اول در شرایط گوساله‌های از شیر گرفته شده نژاد گوشتی را اغلب به منظور گذراندن زمستان و یا پروار كردن در مراكز پروار بندی ( چند راسی تا 100 هزار راسی ) از مرتع خارج می‌كنند.

تغذیه با برای خوراكی كم ارزش نیز می توانند با همان سرعت گروه دوم پروار شوند.

دامهایی كه دیر به بلوغ جسمی می رسند، دارای هیكل بزرگتری نیز هستند، اینها نسبت به دامهایی كه زود به بلوغ می‌رسند ، مواد خوراكی بیشتر مصرف می‌كنند، اما وقتی كه دو گروه در یك سطح مشخص از چاقی كشتار می‌شوند. گروه دامهای بزرگ جثه بازده تولیدشان از نژادهای كوچك جثه كمتر نخواهد بود. تفاوت ناچیزی نیز در درصد گوشت تولید شده یا خواص كیفی گوشت بین این دو گروه وجود دارد.

فرزین (‌به عنوان دامهایی كه دیر به بلوغ جسمی می‌رسند) و نیز همان صفات در نژاد  هر فورد وآبردین، آنگوس فریزین ( به عنوان دامهایی كه زود به بلوغ جسمی می رسند) مورد مقایسه قرار گرفت از آمیخته هایی كه زود به بلوغ جسمی می‌رسند، چون در وزن بسیار پائین به یك درجه چاقی قابل قبول می‌رسند. (نامطلوب در بازار گوشت) معمولاً در پروار بندی با غلات استفاده نمی‌شود لذا اختلاف بین آمیخته‌هایی كه دیر یا زود به بلوغ جسمی می‌رسند وقتی قابل بیان است كه با جیره غذایی كم ارزش تغذیه شده باشند. گاوهای نژاد آبردین آنگوس حتی در سیستم استفاده از علوفه كم ارزش برای پرواربندی نیز به خوبی پروار می‌شوند.

نژادهای بزرگ جثه معمولا برای سیستم‌هایی كه در آنها دامها با جیره‌های پرانرژی ( غلات+ ذرت علوفه ای) تغذیه می شوند و مناسب ترند زیرا این دامها می توانند با وزن بالای خود در سن بلوغ جسمی بدون اینكه لاشه های آنها زیاد از حد چاق شده باشند به وزن مطلوبی در موقع كشتار برسند.

پروتئین مكمل

با توجه به این حقیقت كه درصد قابل توجهی از پروتئین علوفه در خلال سیلو كردن تجزیه می‌شود به نظر می رسد كه برای بهبود عملكرد دام،مخصوصاً دامهایی كه نیاز بیشتری به پروتئین حقیقی برای رشد بافتهای عضلانی دارند،افزودن مكمل پروتئین به جیره هایی كه بر اساس سیلوی علوفه گندمیان تنظیم می شود، مفید باشد. با مصرف مكمل پروتئینی در جیره دامهای پرواری، هم مقدار مصرف انرژی و هم مقدار مصرف پروتئین بالا می‌رود.

عملكرد گاو‌های گوشتی در تغذیه با فراورده‌های فرعی ذخیره شده

كاه

هدف از مصرف كاه تأمین قسمت زیادی از خوراك آن دسته از گاوهای گوشتی است كه نیازی به افزایش وزن سریع ندارند، وقتی كه كاه تنها با هیدروكسید سدیم یا مكملی از اوره به اضافه مواد معدنی غنی شد، مصرف انرژی متابولیسمی دام حدود 8% افزایش یافت، ولی وقتی كه كاه با همه مواد فوق به طور یك جا عمل آوری شد، این افزایش مصرف انرژی به 18% رسید. همچنین می توان از كاه ، مخصوصاً كاهی كه در طول دوره ذخیره غنی سازی شده باشد، به طور موثر  به عنوان بخشی از جیره گاوهای گوشتی كه به صورت متمركز پروار می شوند استفاده كرد. افزایش وزن در گاوهایی كه با كاه غنی شده با هیدروكسید سدیم و سپس سیلو شده تغذیه شده بودند بیشتراز

گروهی بود كه از كاه غنی شده با هیدروكسید سدیم ولی سیلو نشده مصرف كرده بودند.

كاه عمل آوری شده را همچنین می‌توان جایگزین سلولی علوفه گندمیان و یا علوفه خشك آن درجیره گاوهای گوشتی حیوان كرد و این روش مخصوصاً ممكن است در مواقع خشكسالی، وقتی كه ذخیره سازی علوفه خشك محدود است جذابیت بیشتری داشته باشد.

گوساله های تغذیه شده با جیره شاهد كه شامل سیلوی علوفه و مكملی از كنجاله سویا بود، عملكرد خوبی داشتند و نشان داده شده كه جایگزینی كاه غنی شده با سیلو ( تا یك سوم جیره گوساله‌های آزمایشی) نتیجه رضایت بخشی داشته است.

پس مانده های محصول ذرت:

پس مانده های حاصل از برداشت دانه ذرت می ‌توانند منبع غذایی خوبی برای تغذیه زمستانی گاوهای گوشتی باشد. آزمایشات نشان می‌دهد كه گاوهای گوشتی جوان تغذیه شده با پس‌مانده های ذرت غنی شده با هیدروكسید سدیم توانستند با مصرف مقادیر بالایی از این فرآورده ها افزایش وزن قابل قبولی داشته باشند عملكرد گاوهای گوشتی تغذیه شده با سیلویی ذرت ، غلات بلال(غنی شده با قلیا و سپس سیلو شده) و چوب بلال غنی شده با قلیا شبیه هم بوده است.

تفاله چغندرقند و تفاله مركبات:

محتوای نسبتاً زیاد انرژی در تفاله چغندرقند و تفاله مركبات نشان می‌دهد كه گاوهای گوشتی با تغذیه این خوراك ها می‌تواند افزایش وزن بالایی داشته باشند. تحقیقات نشان داده است كه گاوهای تغذیه شده با پلت های چغندرقند ( به عنوان تنها منبع انرژی ) ، اوره (85% درصد از جیره برای رساندن پروتئین خام جیره از 8/10% به 14% ماده خشك) و مكملی از مواد مواد معدنی و ویتامین ها (4% ماده خشك جیره) افزایش وزنی در حدود 3/1 كیلوگرم در روز داشته اند.