کارافرینی راه اندازی كارگاه حلقوی پودی (تریكو بافی)

کارافرینی راه اندازی كارگاه حلقوی پودی (تریكو بافی)

مقدمه

بافندگی حلقوی روشی از تهیه‎ی پارچه است. كه در این روش، با خمیده كردن طولی از نخ به شكل حلقه، و عبور حلقه‎ها از داخل یكدیگر با شیوه‎های مختلف، پارچه  تولید می‎شود. هنر بافتنی دستی و اتصال و درگیری نخ‎ها با یكدیگر از هنرهای بسیار قدیمی است كه به قرن‎ها قبل از میلاد مسیح باز می‎گردد. آثار به دست آمده در مصر كه متعلق به قرن پنجم قبل از میلاد می‎باشد، پیشرفته بودن این هنر دستی را، در آن زمان، نشان می‎دهد.

اولین دستگاه بافندگی حلقوی پودی را در سال  1589، شخصی به نام ویلیام‎لی[1] در انگلستان اختراع كرد. سرعت این دستگاه ده برابر بیش‎تر از سرعت تولید بافت با روش بافتنی دستی بود.  اختراع این دستگاه باعث پیشرفت و تكامل بافندگی حلقوی شد. ساخت اولین دستگاه بافندگی حلقوی تاری نیز در سال 1775 انجام گرفت.

صنعت بافندگی حلقوی به دو قسمت مجزای بافندگی حلقوی تاری و بافندگی حلقوی پودی تقسیم شده است. سازندگان ماشین‎آلات نیز هر یك، فناوری خاص خود را دارند و غالباً خصوصیات بافت‎ها و موارد مصرف تولیدات آن‎ها نیز با هم متفاوت است.

[1] - William Lee

بافندگی حلقوی پودی

در بافندگی حلقوی پودی  حلقه‎ها در جهت افقی (یك رج) تشكیل می‎شوند به طوری كه اتصال یك حلقه به حلقه‎ی بعدی  در یك سطر افقی انجام می‎شود (شكل 9-1). همچنین امكان تولید پارچه با استفاده از یك بسته نخ وجود دارد، اگرچه روی پاره‎ای از ماشین‎ها امروزه تا 192 بسته نخ، برای تولید پارچه، به كار می‎رود. صنعت بافندگی حلقوی پودی در ایران به نام‎های «كش‎بافی» و «تریكوبافی» مصطلح است.